Rozdział 48: Miłość przychodzi sama

,,To nie może się skończyć, 
  a ja nie mogę przestać śpiewać"
  (,,Esto no puede terminar")

Angie
     Czasem nie wiem, co powiedzieć. Pomimo mojej silnej skali głosu, nie umiem obronić się słowami. Może dlatego, że tak zostałam nauczona. Nie ranić nawet wtedy, gdy ktoś robi to tobie. Zazwyczaj lepiej było się poddać i w ogóle nie wracać do tego, co cię zraniło. Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. To moje motto, które nie opuszczało mnie aż do pewnego czasu w moim życiu. Wtedy nie wierzyłam już w coś takiego jak błąd. Nie znane mi było to pojęcie, nie potrafiłam sobie tego uświadomić. Nie oczekiwałam tego, więc nie byłam przygotowana na ból. Zresztą, to nie był ból. Po krótkim zastanowieniu wiedziałam, że to było szczęście. Nie była do końca pewna, co to jest. Doświadczyłam tego bardzo dawno, bo za czasów mojego dzieciństwa, kiedy to z tatą co tydzień chodziliśmy do wesołego miasteczka i zajadaliśmy watę cukrową. Byłam wtedy tak pełna radości, ale z czasem to szybko we mnie wygasło, więc nie chciałam z tym nic zrobić. Ja nie musiałam. Ale ktoś bardzo tego chciał, a ja skrycie wierzyłam, że mu się uda.
    - Mogę wejść? - jego słowa odbiły się echem po moim małym mieszkaniu, w którym przepłakałam tyle nocy.

    Przytaknęłam nerwowo i odsunęłam się, by wszedł. Nie rozglądał się na boki. Doskonale znał to miejsce. Przeszedł przez korytarz szybkim krokiem i sam ugościł się, siadając na kanapie. Wiedział, że powinien czuć się tam jak w domu. Zawsze mu to powtarzałam.
    - Najpierw zapytałbym cię, czy wszystko u ciebie dobrze, ale dobrze wiem, że odpowiedziałabyś, że tak. Oboje wiemy, że to nieprawda - powiedział cicho.
    Spuściłam głowę jak dziecko, które jest karcone przez ojca i zaraz ma dostać naganę. Nie chciałam, by patrzył na mnie tym świdrującym wzrokiem, tymi hipnotyzującymi oczami, o których zapomniałam, gdy poznałam Germana. To był mój błąd, więc nie chciałam widzieć jego bólu, który na pewno mu wyrządziłam.
    - Spójrz mi w oczy, Angie - poprosił.
    - Boję się - wyszeptałam.
    Trudno jest spojrzeć w twarz komuś, kogo tak bardzo się zraniło, a doskonale się wie, że rany były aż za bardzo głębokie. Nikt nie potrafił ich uleczyć, nawet moje łzy, które płynęły po moich policzkach dość często, gdy tylko sobie przypominałam, ile złego wyrządziłam. A przecież go kochałam, kocham... I zamierzam kochać, ale tak trudno jest mi to powiedzieć do niego i zobaczyć jego twarz. Bo wyjawiłam już rąbek tajemnicy. Teraz ruch należał do niego i to on decydował o tym, czy pozostanę dalej w grze. Nie wydawało mi się.
    I wtedy uniosłam głowę wyżej, wyżej i wyżej. I zobaczyłam jego twarz, niczym prawdziwego anioła. Patrzył na mnie w skupieniu, a ja przyglądałam się mu tak, jak nigdy. Tak, jakbym dopiero go poznawała.
    - Dobrze wiesz, co chcę ci powiedzieć - wyszeptał Pablo.
    Pokręciłam głową przecząco.
    - Że kocham cię tak, jak każdego mojego dnia, nawet wtedy, gdy o mnie zapominałaś. A ja śniłem o twojej twarzy, twoich włosach, twoich oczach i twoim uśmiechu...

Następny dzień,
Violetta
    - Musimy wypaść jak najlepiej, Leon - mówiłam do niego, gdy następnego dnia kierowaliśmy się do sali muzycznej w Studiu.
    Obawiałam się naszego występu bardziej niż czegokolwiek. to od niego zależało to, czy Leon wciąż będzie ze mną. Bałam się powiedzieć, że powoli zaczynam wątpić. A chciałam, by był przy mnie zawsze, by nigdy mnie nie opuścił. Później na naszej drodze pojawiła się przeszkoda nie do pokonania. Człowiek, który chciał zabrać nam to nasze szczęście. Wtedy udało nam się uciec, ale teraz... Teraz stawka jest wyższa, a poziom idzie w górę, więc będzie nam trudniej.
    - Tak - potwierdził Leon. - Jutro występ, dlatego będziemy ćwiczyć zawsze na przerwach, po lekcjach i potem u mnie. Teraz idziemy do auli.
    Zmieniliśmy kierunek i weszliśmy do dużej sali, w której trwały przygotowania do balu. Angie wieszała beztrosko dekoracje, a Pablo pomagał jej, jak tylko mógł. Cały czas się przytulali i niewinnie całowali. Nie musiałam pytać się jej, co się stało. Wiadome mi było, że Angie ponowne się zakochała i podjęła słuszną decyzję. Ot co! A ja jej kibicowałam, nie tylko dlatego, że była moją ciotką, ale każdy człowiek zasługuje na miłość.
    - Chodź, Violu - usłyszałam głos Leona, który siedział już przy dużym instrumencie.
    Podeszłam bliżej, a on zaczął grać.

Dla Twojej miłości odrodzę się, bo jesteś dla mnie wszystkim

Jest mi zimno i nie mam cię, i niebo zszarzało

Mogę czekać tysiąc lat, marząc, że przyjdziesz do mnie

Bo to życie nie jest życiem bez Ciebie.

    Co będzie, gdy mi go zabraknie?

Poczekam, bo nauczyłaś mnie żyć

Pójdę za Tobą dlatego, że chcę dać Ci mój świat

Będę czekać aż wrócisz.

I zrobię wszystko, żeby znowu Cię zobaczyć.

    Pójdę za nim i będę czekała aż do mnie wróci.

Chcę wpisać się w Twoją ciszę i zatrzymać czas

Poruszać się między naszymi pocałunkami i rosnąć razem

Mogę czekać tysiąc lat, marząc, że przyjdziesz do mnie

Bo to życie, nie jest życiem bez Ciebie

    Nic nie będzie takie samo bez ciebie...

Poczekam, bo nauczyłaś mnie żyć

Pójdę za Tobą dlatego, że chcę dać Ci mój świat

Będę czekać aż wrócisz

I zrobię wszystko, żeby znowu Cię zobaczyć.

Będę czekać, chociaż jest zima

Będę podążać, chociaż droga jest wieczna

Moje serce nie może zapomnieć

I zrobię wszystko, aby wrócić dla miłości.

I zrobię wszystko, aby wrócić dla miłości.

    Rzuciłam się w ramiona Leona, gdy tylko przestał grać. Najpierw zaskoczony, ani drgnął. Dopiero później głaskał mnie po drżących plecach i wyszeptał, doskonale wiedząc, o czym myślę:

    - Nie opuszczę cię, będę czekał.

Camila

    Zajęcia się już zaczęły, a ja pędziłam przez park, jak głupia, by tylko zdążyć. Może gnałabym tak dalej, gdybym nie usłyszała tego głosu.

    Głosu, który tak bardzo kocham, który wspominam cały czas. Omamił mnie do końca, a teraz słyszę te słowa tak wyraźnie i tą melodie. I odwróciłam się w stronę dobiegającego dźwięku. Zobaczyłam ławkę, na której siedział skierowany plecami do mnie. Mogłam się zbliżyć, choć bardzo tego nie chciałam. Nogi same prowadziły mnie w jego stronę. Słyszałam słowa piosenki bardzo dokładnie.

Jak mógłbym odzyskać Twą miłość?

Jak z serca pozbyć się smutku?

Mój świat kręci się tylko dla Ciebie

Jak wyleczyć ten wielki ból?

Czuję, jak przez moje żyły płynie Twój oddech.

Jestem do Ciebie tak bardzo przywiązany,

Że widzę Cię w moich snach,

Bez Ciebie umieram...*

    Była już tuż obok niego i poruszałam się tak bezgłośnie, że gitara musiała zagłuszać moje kroki. Ale wtedy zdradziła mnie niewinna gałązka, na którą nadepnęłam. Rozległ się szelest, nieprzyjemny dla ucha. Rico odwrócił głowę i zdziwił się, gdy mnie zobaczył. Automatycznie odłożył gitarę i podszedł do mnie:

    - Słyszałaś? - zapytał, jakby przestraszony.

    Oczywiście, że słyszałam, idioto. Słyszałam aż za dobrze. 

    - Nie - postanowiłam skłamać. - Tylko melodię.

    Skinął głową i odetchnął z ulgą, a potem zapytał:

    - Idziesz do Studia? Jesteśmy spóźnieni.

    - My? - spytałam zdziwiona.

    Wywrócił oczami, co wyglądało, co najmniej śmiesznie i oznajmił:

    - No błagam - powiedział sarkastycznie. - Nie chcesz iść ze mną? Serio? Ze mną?

    Wybuchłam śmiechem i odparłam:

    - W sumie, nie zaszkodzi wybrać się z tobą.

    Klasnął w dłonie i podał mi rękę, ale ja mu jej nie podałam i wyprzedziłam go. Kątem oka zauważyłam jego minę mówiącą: Nie, to nie. Uśmiechnął się i podążył za mną.

    A mnie cały dzień nie opuszczała jedna z najpiękniejszych melodii.

Lara

    - Tomas! - krzyknęłam mu prosto w twarz. - Nie ślęcz tak nade mną, bo nie skończę!

    Przyszedł do mnie po szkole tylko po to, by zrobić próbę na bal. Ale ja jeszcze pracowałam, więc dręczył mnie jak osioł w Shreku i popędzał mnie. W końcu nie wytrzymałam, a nerwy puściły. To normalne. 

    - Ale to już jutro! Nie mamy czasu! - wrzasnął widocznie zawiedziony.

    Rzuciłam klucze uniwersalne na podłogę, a one odbiły się głośno o płytki. Westchnęłam i krzyknęłam:

    - Jaime! Zmień mnie! - krzyknęłam. - Mam tutaj marudę.

    Tomas klasnął w dłonie i przestał chodzić w kółko.

     - To idziemy! - wziął mnie pod rękę, a ja zdążyłam wziąć tylko torebkę.

    Całą drogę mówił mi o balu. Był bardzo podekscytowany tym wydarzeniem, a ja musiałam przyznać, że bardzo się denerwowałam. Pierwszy raz miałam wystąpić przed taką dużą publicznością. Nie liczyłam mojego drobnego epizodu w Studio, kiedy to śpiewałam z moimi przyjaciółmi. Nic się wtedy nie liczyło, więc nie martwiłam się. Teraz miałam zobaczyć kilkadziesiąt twarzy skierowanych na mnie i podziwiających mój śpiew. A jeżeli coś nie wyjdzie? Gdy byłam mniejsza kochałam śpiewać, ale z czasem to jakoś wyblakło na tle obowiązków. Musiałam znaleźć pracę bardzo szybko. Tata umarł nieoczekiwanie, a mama nie miała wtedy stałej pracy. Nie chciałam ryzykować, że zostaniemy bez grosza. Miałam jeszcze dwójkę rodzeństwa, więc musiałam szybciej dorosnąć. Taki był mój los. W końcu nadeszła szarość dni, a ja nie umiałam już śpiewać.

    - Jesteśmy, Lara - wyszeptał Tomas. - Do sali muzycznej!

    Pobiegł bardzo szybko, wystawiając rękę w przód i pochylając się. Chciał osiągnąć efekt Supermana i niewątpliwie mu się to udało. 

    Zaśmiałam się głośno, ale pobiegłam za nim. Gdy weszłam usłyszałam dźwięki Entre tu y yo.

    Zaczynamy - powiedziałam sobie w myślach.

Między nami jest chemia, 

W każdym wersie tej piosenki,

Twój głos i mój...

W każdym akordzie, w każdym rymie

Między nami jest chemia.

W każdym wersie tej piosenki

To jest przeznaczenie,

Jestem jaka jestem, a Ty nadal tu jesteś.

    - Uff - odetchnęłam z ulgą, padając na podłogę.

    - Było wspaniale! - krzyknął Tomas i zaczął grać jakąś energiczną melodię.

    Zaśmiałam się.

    Co by było, gdybym nie poznała tego wariata?

Ludmiła
    Czasem zastanawiałam się dlaczego byłam taka zła. To było najlepsze postawione sobie pytanie w te samotne wieczory, kiedy to rodziców nie było, a jedyną moją towarzyszką była gosposia. Ale ona krzątała się po domu, sprzątając w zawrotnym tempie. Zawsze obdarowywałam ją jednym ze swoich szczerych uśmiechów, a ona odwracała się i odchodziła. Ona chyba też miała jakiś wpływ na podrujnowanie mojej samooceny w ostatnim czasie. Wolałam ukryć się pod płaszczykiem zła, by każdy bał się do mnie podejść.
    Ale siedząc tak na miękkim, fioletowym fotelu, widziałam osoby, które zawiniły bardziej niż ja w tej mojej głupocie. Nie było ich wtedy, gdy potrzebowałam ich najbardziej. Gdy zbiłam kolano, gdy śpiewałam swój pierwszy solowy utwór na scenie, gdy zapisałam się do Studia, gdy się zakochałam. Oni byli gdzieś daleko, a ja próbowałam wytłumaczyć sobie, że tak jest lepiej, że sama lśnię najjaśniej. Ale nie było lepiej. Pogrążałam się z każdą sekundą i minutą, i godziną, i dniem. I pozostałam sama do końca.
    Nie ma ich. Nie ma moich rodziców nawet wtedy, gdy potrzebuję ich bardziej niż tlenu. Nie pamiętają o mnie, nie wiedzą, że jutro będę śpiewała o miłości z moją miłością. Oni tego nie wiedzą. Oni tego nawet nie potrzebują. Oni tego nie chcą... A ja żałosna myślę o nich, kiedy to oni pracują, by tylko na mnie nie patrzeć. By mnie nie rozczarować. Ale jest już za późno. Statki zatonęły, moje wszystkie nadzieje uciekły. Nie ma już czegoś, czego kurczowo się trzymałam.
    Są momenty, kiedy to zapominam, że w moim życiu nie istnieją takie osoby ja rodzice. Ale to stan przejściowy. Potem nagle się pojawiają, a ja muszę wychodzić gdzieś, gdzie nikt mnie nie zobaczy, by tylko trochę popłakać. Później mi przechodzi i jest dobrze.
    Nagle usłyszałam dźwięk kluczy, które rzucane na półkę, choć drobnym hałasem, kaleczą moje uszy. Doskonale wiem, kto przyszedł. I tak nie usłyszę od nich ani jednego słowa, które jest zbędne. Nikt nie zauważy mojego jutrzejszego zdenerwowania przed występem. Nikt nie powie mi głupiego powodzenia. Nikt nie będzie trzymał za mnie kciuków. Nikt nie zobaczy, jak bardzo kocham muzykę, jak bardzo jestem z nią zżyta. Nikt nie będzie wiedział.
    Słysząc kroki na górnym korytarzu, powędrowałam do kuchni z zapisaną już wcześniej małą karteczką. Podeszłam do lodówki, wzięłam magnes i przyczepiłam żółty papierek.
    Odeszłam, jakby bojąc się, że ktoś zauważy, że tu byłam.

Buenos Aires, Avenida 9 de Julio 78

28.06.2013 r. godz. 20.

Zawsze pozostaje nadzieja...

* fragment piosenki zespołu Rebelde, Este Corazon.

Wątek Ludmiły będzie krótki, więc nie spodziewajcie się żadnych sensacji.

To głupie, ale to właśnie jej poświęciłam najwięcej uwagi w pisaniu jej perspektywy. Nie, w ogóle nie chodzi o to, że ją UWIELBIAM. Ani trochę (ironia) :)

Wiem, że w tym rozdziale jest mnóstwo piosenek, ale nie mogłam się powstrzymać. Dla Rico i Cami ten utwór jest niezmiernie ważny dla dalszego rozwoju akcji. :)

W tym tygodniu pojawią się jeszcze dwa rozdziały, więc jeżeli ktoś chce sobie jeszcze przeczytać to zaglądajcie w moje skromne progi. :) 
UWAGA! Pojawią się one dzień po dniu, czyli jutro możecie wpaść na rozdział 49, a we wtorek na 50. Wena mnie nie opuszcza. :)

I co tam jeszcze... Chyba nic.

Życzę wszystkiego dobrego. :)

Xenia <3