Rozdział 41: Późniejszy zysk

,,Boję się oddać jej w całości,

  Miłość przekracza wszystkie progi mojej dojrzałości,

  serce w najwyższym stanie gotowości,

  przyspiesza swój rytm,

  po to, by walczyć przed utratą jej bliskości

  Mam dosyć życia w niepewności,

  im dłużej odkładamy ważne sprawy,

  czuję na plecach Twój oddech złości,

  to jest pościg, za szczęściem, które

  za każdą spokojną chwilę nam każe płacić bólem"

  (Kamil Bednarek - ,,Chodź ucieknijmy...")

Diego

    Nie byłem aż tak bardzo przywiązany do Camili. Uważałem ją za przyjaciółkę, ale tak naprawdę prawie w ogólnie nie gadaliśmy. Same formułki powitalne i grzecznościowe zwroty, które kieruję do każdego. Nie mogłem uwierzyć, jak bardzo zmieniłem się przez prawie cały rok. Działo się tak wiele, że zapomniałem o jakichkolwiek problemach. One mnie nie dosięgały, omijały szerokim łukiem. Pozwalałem im na to. Bo po co kusić los? 

    Wszystko nagle diametralnie się zmieniło, gdy poznałem Ludmiłę. Ta inność bardzo mi odpowiadała. Mogłem zostać przy tym na zawsze. Nie zważałem na problemy osób bliskich. Rico stał się moim najlepszym przyjacielem, ponieważ był taki sam, jak ja. I nigdy nie pomyślałbym, że może czuć się źle pod względem psychiki. Był na to za silny.

    Ale gdy wreszcie dotarło do mnie, że rzeczywiście tak jest, nie mogłem uwierzyć. Cały mój wszechświat nagle się zawalił. On? Wydawało mi się to wtedy niemożliwe. 

    I teraz patrząc na niego, zaciskającego bezsilnie dłonie, patrzącego w dal za rudymi lokami Camili. I coś wtedy we mnie pękło. Gdybym to ja stał na jego miejscu i obserwował znikające bujne, blond włosy Ludmiły? Czy wtedy tak samo bym się załamał? Jedyna odpowiedź, która szumiała w mojej głowie była potwierdzająca. Tak było. Dlaczego jego cierpienie boli mnie bardziej niż swoje? Czemu tak jest? Przecież tego nie chcę. 

    Nie... Chcę. Chcę, ale boję się to sobie uzmysłowić. 

    Chcę stąd zniknąć i zostać sam. Zupełnie... Tylko ja i swoje myśli, które krążyłyby po swoich własnych miejscach, które odwiedzam jak najczęściej. 

    Może to jednak zły pomysł.

    - Diego? - przytłumiony głos Ludmiły dosłyszały moje uszy. - Diego? Dlaczego płaczesz? Diego?

    Nawet nie wiedziałem, że łzy obficie płyną po moich policzkach. Nie płakałem od ośmiu lat. Długich, ośmiu lat, które przeżyłem w zupełnej ciszy i nie chciałem wpuścić nikogo do swojego królestwa. 

    A teraz?

    A teraz to cierpienie sięga zenitu i nie umiem sobie z tym poradzić. Co mam mu powiedzieć, żeby przestał tak cierpieć? Bym i ja przestał czuć ten przerażający strach?

    Otarłem łzy wierzchem rękawa. 

    - Przepraszam cię, Ludmiła - odwróciłem się do niej. - Przepraszam cię, że musiałaś widzieć moją słabość.

    Nie usłyszałem jej odpowiedzi. Wszyscy i tak nie byliśmy już tymi samymi osobami, co kiedyś. Dorosłość zbliża się wielkimi krokami.

Francesca

    - Hoy se le que debo hacer y nun... - przerwałam.

    Razem z Marco próbowaliśmy utworzyć nową wersję piosenki Junto a ti. Nie umieliśmy się skupić. Jedyne, co zaprzątało nasze myśli to przyjaciele. Para, która wciąż irytowała swoim szczeniackim zachowaniem. Camila nie była dojrzała, a Rico chyba się tym od niej zaraził. Teraz jest tak samo. Tylko, że oni wkraczają w świat, którego jeszcze nie poznaliśmy. Dobrze wiem, że nikt z nas im nie pomoże, ale i tak nie mogę przestać się zamartwiać. To za dużo, nawet jak na mnie...

    - Nie dzisiaj, Marco - wyszeptałam. - Nikt nie da rady. Nikt.

    Spojrzał na mnie czule, ale to nie poprawiło mi humoru. Nie potrafiłam spojrzeć optymistycznie na otaczający świat. 

    - Wszystko będzie dobrze. Musimy żyć swoim życiem i... - mówił, ale sam wcale w to nie wierzył. - Kogo my oszukujemy... - westchnął.

    - Nie dam rady, Marco - odparłam płaczliwym głosem. - Jak mam się cieszyć, gdy wokół źle się dzieje? Dlaczego życie nie chce dać nam niczego dobrego? 

    Popatrzył na mnie smutnym wzrokiem. Doskonale wiedziałam, co czuje. To wszystko nie było mu obojętne. Jak dziewczyna pełna tej nieokiełznanej euforii mogła wplątać się w sidła smutku i bezsilności? To przecież niemożliwe. 

    Ale nie chcę ją zmuszać do rozmowy. To bezcelowe, nic w ten sposób nie osiągnę. Wiem, jaka jest Camila. To wcale nie byłoby dobre rozwiązanie. Ona jest wciąż tak samo zagubiona. A jedynym wyjściem z tej trudnej sytuacji jest dojrzałość. Jeszcze do niej dotrze, a wtedy znów będzie tak samo... Ale nie wiadomo, kiedy znów wszystko się pokomplikuje. 

    - Bardzo cię kocham, księżniczko - odparł Marco, czule całując mnie w czoło.

    Pokiwałam głową i wtuliłam się w niego jeszcze bardziej na znak, że ja również czuję do niego to samo. Poczułam woń kawy i przypraw. Tak bardzo znany mi zapach. Tylko ten kochałam najbardziej i nie umiałam wyobrazić sobie tego, że kiedyś mogłoby mi tego zabraknąć. Jesteśmy dla siebie stworzeni i o to właśnie chodzi. Co bym zrobiła na miejscu Cami? Nie wiem...

    Wiem jednak, że moment rozstania może nadejść. I wtedy już się przed tym nie ochronię...

Violetta

    - Leon, co ty sobie wyobrażasz?! - krzyczałam. - Dlaczego wybiegasz?! Dlaczego zostawiasz mnie samą? Dlaczego mi to robisz? Dlaczego...?

    - Bo cię kocham, jasne! - wywrzeszczał. - Bo nie potrafię bez ciebie funkcjonować, myśleć, mówić, oddychać! Nie umiem! 

    Jego wypowiedzi przerywały spazmy płaczu. Nigdy nie widziałam go w takim stanie, ale sama nie byłam piękniejsza w tamtej chwili. Szlochałam równie gwałtownie, co on,a jego odpowiedź jeszcze bardziej mnie zaskoczyła. I pomimo tego krzyku, wciąż uważałam, że on jest dla mnie, a ja dla niego...

 
- Przepraszam... - wyjąkałam. - Bardzo cię kocham.

    Podszedł do mnie i przytulił mocno do swojej piersi. Poczułam się, jakbym była w ramionach mojej matki. Nie mogłam już poczuć woni jej pięknych perfum i kojącego głosu, który każdego dnia poprawiał mi humor. Teraz już nigdy nie zdołam usłyszeć tej melodii, która była moim natchnieniem do stawiania dalszych kroków. Teraz mam tylko jego i tylko Leon potrafi sprawić bym się uśmiechała.
    - To, co powiedziałeś... - wydukałam. - Było niezwykłe. Mam tylko nadzieję, że uświadomiłeś to Rico.
    - Chyba tak, gdy wychodziliśmy z klasy rozmawiał z Cami. Nie mogłem odgadnąć, o czym mogą rozmawiać i z jakimi emocjami - westchnął. - Violetta, ja to czułem naprawdę. Niczego nie zmyśliłem. Ani jednego słowa.
    Rozchyliłam lekko usta, a wtedy wreszcie do mnie dotarło, że to wszystko moja wina. Ponownie. Znów wszystko odkryło swój tajemniczy środek. Jak? Jak mogłam zranić osobę, którą kochałam i nie potrafię opuścić. Paradoks.
    Powoli przybliżyłam się do łóżka Leona i usiadłam na nim powoli. On obserwował każdy mój ruch, jakby bojąc się mojej reakcji. Ale ja nie mówiłam nic. Siedziałam i patrzyłam się pustym wzrokiem w białą ścianę. Była nijaka, taka jak ja. Dlaczego podchodziłam do siebie tak krytycznie? Nie umiałam inaczej po tym, co zrozumiałam.
    - Violetta? - pytał głucho Leon.
    Żadna odpowiedź nie wydobyła się z moich ust. Było mi trudno wyrazić to wszystko, co czuję w słowach. Nic nie jest takie samo, gdy dowiadujesz się o swoich najgorszych postępkach w stosunku do osoby, która jest całym twoim światem.
    - Wszystko zwalczymy. Ciii - przytulał mnie Leon. - Wszystko. Każdy nasz najcięższy problem.
    Pokiwałam głową, ale nie byłam tego taka pewna. Nie miałam wątpliwości. Jesteśmy silni wszyscy razem, ale boimy się spróbować. Boimy się zaryzykować. Możemy stracić, ale wtedy spróbujemy od nowa i wtedy dopiero zyskamy...

Następny dzień,
Camila
     Czy jestem dojrzała? Nie, oczywiście, że nie. To dla głupców. Przynajmniej zawsze tak uważałam. Teraz pojawiły się problemy, a ja nawet nie chcę ich teraz zmóc. Kiedyś było to dla mnie bardzo ważne, a teraz... A teraz znów się zmieniam i mam tego dość. Chyba jak każdy. Nie będę się przejmowała. To nie na moje nerwy.
      Podeszłam do keyboardu, który stał obok biurka. Czas zastanowić się nad piosenką na bal. Zdecydowałam, że pójdę, bo... bo tak chcę i nikogo nie powinno to obchodzić.
    Jaka piosenka najlepiej opisuje moją sytuację? Nie chcę, żadnych smętnych piosenek. Chcę być taka, jak zawsze, by nikt nie domyślił się, co tak naprawdę czuję i co myślę o tej sytuacji.
    Jak chcesz... Como quieres...

    

Jak chcesz, żebym cię kochała, 

jeśli kocham Cię, a Ty

Nie chcesz, żebym Cię kochała

tak, jak chcę Cię kochać?

    Te słowa opisywały całą prawdę. Bo tak było. Tylko, że ja kochałam i nie wiedziałam kogo wybrać.

    A może ja to wiem? Tylko nie chcę dopuścić tego stwierdzenia do siebie? Nie, to nierealne. Dlaczego wszystko jest takie trudne? 

    Podniosłam torebkę, która ześlizgnęła się z uchwytu szafki. Nałożyłam ją na ramię i wyszłam z domu. Nie żegnałam się z rodzicami. Wiedzieli, że coś ze mną nie tak, ale ja nie chciałam odpowiadać na ich trudne pytania. Ich wzrok mnie paraliżował i wtedy wszystko stawało się takie trudne do wytłumaczenia.

    Bawiące się dzieci wrzeszczały i nie dawały przechodniom spokojnie przejść. Ja prześlizgnęłam się obok nich niezauważalnie i pomknęłam w stronę Studia. Szkoda, że pośród przyjaciół nie mogę być taka niewidzialna...

Naty

     - Zorientowałem się, że my nigdy nie byliśmy na prawdziwej randce - odparł zamyślony Maxi.

    Spojrzałam na niego zdziwiona. Wreszcie się obudził. Ile można? Ale czy w tych okolicznościach to na pewno dobry pomysł?

    - No nie wiem... - westchnęłam. - Camila...

    Maxi przerwał mi:

    - Widzisz, jak zachowuje się Camila? Widzisz? Ona sama musi dojść do siebie. Teraz nic już nie wskóramy...

    Potaknęłam i uśmiechnęłam się lekko. Może rzeczywiście tak było? To nie oznacza, że Cami jest mi obojętna. Bardzo się o nią martwię, jej problemy w pewnym sensie mnie też dotykają.

    Spojrzałam w tył. Za nami szedł Leon. Nie widziałam go jeszcze nigdy tak posępnego. Wydawało mi się to takie straszne... Słyszałam o wczorajszym zajściu z Rico. On przeżywał to samo, ale walczył do końca. Niezwykłe jest poznać taką osobę jak Verdas.

    - Leon? - zawołałam. - Chodź do nas! Pójdziemy razem.

    Maxi też się odwrócił, a na widok kumpla na jego twarzy wykwitł uśmiech. 

     - Chodź, stary! - krzyknął.

    Leon uparcie szedł powoli, nie zważając na nasze wołanie. Było mi smutno i przykro. Na niego cała sytuacja działała jeszcze silniej. Dlaczego wszyscy muszą muszą cierpieć? To takie niesprawiedliwe, że nie mogę sobie tego wyobrazić, choć dzieje się to na moich oczach. W kilku dniach przelało się zbyt dużo smutku... 

    Przymknęłam oczy i powiedziałam do Maxi'ego:

    - Chodźmy - westchnęłam. - Musimy zostawić go w spokoju.

    Przytaknął lekko, złapał mnie za rękę i powędrowaliśmy do naszej szkoły muzycznej.

    Od tego dnia modliłam się, by Leon Verdas wreszcie zaznał szczęścia u boku Violetty. 

Dzisiaj króciutko, dziewczyny.

Chciałam podziękować za te piękne komentarze. <3

Tylko, by przy was płakać. :)

To takie piękne uczucie być docenianą.:)

Nic więcej nie powiem, bo się śpieszę i zaparło mi dech. :)

KOCHAM WAS BARDZO, BARDZO MOCNO!

Xenia <3