Miniaturka rocznicowa - ,,Chłopiec z gitarą"

   -Violu, kochana - piała Olga. - Wyjdź do ludzi. Pokaż im swoją piękną buźkę.

   Męczy mnie już tak pół godziny. Tak, jestem Violetta Castillo. Ta, której zawsze brakowało widoku prawdziwego życia tętniącego radością. Co miałam poradzić na to, że nie spodobał mi się ten świat?

    W pierwszej chwili na pewno pomyślicie: ,, Jak mogłaś? Przecież tak długo o to walczyłaś."

   Tak, wciąż kocham muzykę, ale nie jest to już, tym uczuciem, co kiedyś. Chyba czegoś mi zabrakło, czegoś głębszego.

   W radiu słychać było spokojną melodię, a damski głos zaśpiewał:

   -Amor - tak, jakby dawała mi wskazówkę.

   Też pomyślałam o miłości. Nigdy nie kochałam... Nigdy nie obdarowałam żadnego chłopaka tym pięknym (jak mi się zdaję) uczuciem. Nie poznałam w Studiu żadnej osoby płci przeciwnej, która byłaby godna mojej uwagi. Może to mnie odrzucał każdy męski wzrok? Nie wiem.

   Mam już dziewiętnaście lat. Wciąż jestem młodą osobą, która uwielbia szaleć z przyjaciółkami. Wszystko co uszczęśliwiło mnie w życiu, zawdzięczam Francesce i Camili. To moje dwie bratnie dusze.

    Podczas mojego uczęszczania do tej prestiżowej szkoły nie obyło się bez wrogów. Ludmiła. Egocentryczna, egoistyczna i arogancka dziewczyna. Spokojnie można by ją nazwać ,,diwą", ale dla niej najpiękniejsze określenie samej siebie to ,,gwiazda stworzona do świecenia." No nie wiem czy była taką sławą, gdy musiała robić za świnkę.

    -Violetto, bierz garściami z życia. Idź się dzisiaj zabaw - Olga uniosła brwi zachęcająco.

    - No nie wiem - marudziłam.

    Olga tylko tupnęła nogą. Pokazałam jej uniesione ręce w formie obrony.

    Zdecydowałam. Wyjdę. Może Olgita ma rację? Świat jest nieograniczony i może, gdy poznam jego zakamarki znów się w nim zakocham...

    Tak, jak kiedyś. Od nowa.

    Poszłam do pokoju i narzuciłam zwiewną, kwiecistą sukienkę, nałożyłam na nią miętową kurteczkę, a na stopy znalazłam pasujące do stroju buty. Lato było w tym roku wyjątkowo gorące, a wieczory przepiękne.

    Pożegnałam uśmiechniętą od ucha do ucha Olgę. Ma się z czego cieszyć, w końcu dopięła swego. Wyszłam, ale nie chciałam iść do żadnego klubu. Wystarczyłoby mi bezsensowne włóczenie się po okolicy.

    Ach, jakie piękne widoki mam dzięki Oldze. Drzewo, kolejne drzewo. O! Jakie zaskoczenie, znów drzewo i... O mój Boże!

    Grał... Grał na gitarze. Co jakiś czas ktoś obok niego przechodził, ale czułam, jakbym była tam tylko ja i on. Każy dźwięk odzwierciedlał jego prostotę i sposób bycia. Nie, nie mogłam oderwać od niego wzroku. Był tak piękny i stąd czułam ciepło, które nosił w swoim sercu. W mojej głowie krążyły głupie myśli, ale wiedziałam, że to wszystko jest spowodowane tym, że go ujrzałam.

    I w tym momencie nasze oczy się spotkały.

    Wszystko wokół mnie zawirowało, a w brzuchu wesoło fruwały kolorowe motyle. Nigdy nie poznałam piękniejszego uczucia niż to. Nawet wtedy, gdy zaczęłam śpiewać. Jego oczy jak dwa diamenty, które chciałabym zachować tylko dla siebie i zawsze mieć je na własność.

   Nieznajomy uśmiechnął się.

   Fala tych samych emocji, co wcześniej powróciła ze zdwojoną siłą i zalała mój umysł ciepłem. Jego zęby wydawały się nieskazitelnie białe. Wtedy zauważyłam, że wszystko w nim wydaje mi się idealne.

    Ale co mam teraz zrobić? Będziemy się tak na siebie patrzyć w nieskończoność? Ja mogłabym i nawet dłużej, ale nie wiem, co on o tym myśli.

    Wyglądał jak oczarowany... moją osobą? Grał, nie patrząc na instrument, a melodia wydawała mi się piękniejsza.

    ,,No, Violetta... Zdobądź się na odwagę i podejdź do niego..." - mówiła moja podświadomość.

    Tak, to wydawał się bardzo dobry pomysł. Tym bardziej, że ludzie zaczęli się na nas patrzeć. Nerwowo założyłam kosmyk włosów o ucho. Cóż, niecodzienny widok.

    Mechanicznie odwróciłam głowę w dwie strony, by sprawdzić czy nic nie jedzie. Rozważyłam jeszcze czy nie lepiej się wycofać i już chciałam to zrobić, ale moje nogi same popchnęły mne do przodu.

     Stałam teraz przerażająco blisko tego chłopaka. W ostateczności wydusiłam:

    - H... hej.

    - Cześć - powiedział, lustrując mnie od stóp do głów.

    Czułam się wtedy, jakbym była naga. To uczucie skrępowania szybko minęło, ponieważ on powiedział:

    - Jesteś... jesteś piękna.

    Poczułam, jak moja twarz się pali. Byłam pewna, że zarumieniłam się tak, jak nikt wcześniej.

    - Dziękuję - wydukałam. - Bardzo spodobała mi się twoja gra na gitarze.

    Nieznajomy uśmiechnął się nieśmiałe w podziękowaniu.

    - Chcesz ze mną coś zaśpiewać? - zapytał, przyglądając mi się uważnie.

    - Jasne - od razu szerzej się uśmiechnęłam. - Znasz ,,Podemos"?

    - No soy ave para volar, Y en un cuadro no se pintar - zaczął śpiewać.

    Ja wiedziałam już tylko jedno. Nigdy nie słyszałam piękniejszego głosu. Dołączyłam się do niego:

    - No soy poeta escultor. Tan solo soy lo que soy.

    - Las estrellas no se leer, Y la luna no bajare. No soy el cielo, ni el sol. Tan solo soy - kontynuował Leon Verdas, mój przyszły mąż.

Oto miniaturka na już trzecią miesięcznice tego bloga. :)
Jest strasznie krótka, wydaje mi się, że bezsensowna. Wątpię, by kogoś zachwyciła lub usatysfakcjonowała.
Pisana była w lipcu o czwartej nad ranem z powodu bezsenności. 
Cieszcie się przedostatnim dniem wakacji! :)
Wasza kochająca...
Xenia <3
P.S.: Znacie jakieś blogi o Naxi? Potrzebuję bardzo pilnie, bo zaraz oszaleję! :D