Rozdział 18: List

 ,,Twoje miłe oczy tęsknią

   Wierzę

   Wierzę."

   (,,Te creo")

                  Dedykuję ten rozdział mojej koleżance, Sylwii. 

Niecierpliwiłaś się, ale nie wiem, co będzie, gdy przeczytasz w całości tą część.

Leon

   Violetta mnie zadziwia. Jest idealna, a do tego chcę robić mi niespodzianki. To piękne. Nie wiem czy dałbym radę ją opuścić. Nigdy. Ona jest dla mnie najważniejszą osobą w życiu. Tak długo o nią walczyłem i wreszcie ją dostałem. Teraz czuję się, jakbym wygrał wszystkie pieniądze świata, a nawet więcej. Vilu dostarcza do mojego życia powiew świeżości. Przy niej czuję się jakbym latał. Po prostu unosił się w powietrzu. To piękne uczucie. Być przy niej…

    Teraz idę do domu. Muszę się przygotować na niespodziankę mojego najjaśniejszego słońca. Wiem, może się wydawać, że jestem głupi, ale warto jest być głupim dla miłości.

     Wszedłem do domu, zobaczyłem mamę, która podała mi list i powiedziała tylko:

     -Wiedz, że tego nie chciałam. To twoje przeznaczenie.

     Nie wiedziałem o co jej chodzi, ale otworzyłem kopertę i zacząłem czytać list.

Drogi Leonie!

Nigdy nie chciałem tego robić. Ani ja, ani Twoja matka. Z góry Cię przepraszamy.

Teraz pracuję w Hiszpanii, w Madrycie. Doskonale o tym wiesz. Niestety, nie mam tej pracy bez powodu. Powiedziałbym Ci wszystko w tym liście, ale nie mogę. Chciałbym Cię prosić o rozmowę w cztery oczy. Matka poda Ci mój adres. Obawiam się, że będziesz musiał zostać ze mną w Hiszpanii na stałe. Proszę tylko, abyś nic nie mówił o swoim wyjeździe Violetcie i swoim przyjaciołom. Doskonale wiem, jak się z nim zżyłeś.

Musisz wyjechać, jak najprędzej. Ta sprawa jest bardzo pilna. Matka kupiła Ci już bilet. Gdy ten list dojdzie do Buenos Aires będzie 29 września. Wtedy będziesz musiał wyjechać. Twój lot jest o godzinie osiemnastej. Proszę Cię, nie spóźnij się.

                               

                                    Kocham Cię,

                                                    Twój ojciec.

   

    Nie mogłem uwierzyć w to, co napisał mój ojciec. To było dla mnie, jakby mój własny ojciec wbił mi nóż w plecy. Właściwie to właśnie to zrobił.

    -Wiedziałaś o tym?! –krzyknąłem do mamy.

    Wyjąkała potwierdzająco, że tak.

    -Co się stanie, jak nie pojadę? – zapytałem już bardziej opanowany.

    -Musisz pojechać. Twój ojciec umiera, tylko nie chciał Ci tego pisać – powiedziała.

    Kolejny cios. Mój rodzic kończy swoje życie. Wbrew pozorom muszę tam być. Zaboli to mnie, zaboli to najważniejszą osobę w moim życiu, ale tata mnie potrzebuje. Wyruszam dzisiaj. Nie będzie żadnej niespodzianki. Nie będzie już żadnych chwil spędzonych z nią. Nic nie mogę powiedzieć o tym Violi. Kobiecie, która wniosła do mojego życia wiele nieznanych mi uczuć. Po moim policzku popłynęła jedna, świadcząca o wszystkim łza. Tak, teraz wiem, jak to życie potrafi zranić. Mówię to ja, kiedy doświadczyłem najpiękniejszych chwil i prawdopodobnie nie spotkam osoby, którą kocham i kochać będę dalej, nie widząc jej, nie słysząc jej i nie patrząc na nią każdego dnia.

Camila

    Co ten głupi Rico chce zrobić? Muszę iść do jego domu. Tylko gdzie on mieszka?

  

    -Zostaw mnie w spokoju! Nie chcę, żebyś za mną chodził. Idź stąd! – krzyknęłam do natrętnego chłopaka.

   -Wedle życzenia. Jeżeli chciałabyś się jeszcze pokłócić zapraszam pod Buenos Aires 692, kochanie – zaśmiał się krótko.

   -Chyba będzie to, gdy świnie zaczną latać – fuknęłam i odwróciłam się na pięcie.

    Tak! Idę! On musi mi wszystko wyjaśnić. Właściwie ja też muszę mu wszystko wytłumaczyć. Mam nadzieję, że wysłucha mnie do końca. Pędzę. Muszę spotkać się z przeznaczeniem.

Violetta

    Umówiliśmy się z Leonem o osiemnastej, ale jego nigdzie nie ma. Boję się. Jeśli coś mu się stało? Postanowiłam, że pójdę do jego domu. Może zapomniał, ostatnio jest mało pamiętliwy.

    W pięć minut doszłam do budynku. Okna były pozabijane deskami, a w środku nie było żywej duszy. Obawiałam się najgorszego. Właściwie to już mogło nastąpić.

    Gdy zrozumiałam co się stało, usiadłam na najbliższej ławce, ukryłam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać szlochem, którego nigdy u siebie nie słyszałam. Bałam się i czułam strach, a w mojej głowie rozbrzmiewało już tylko jedno zdanie.

On cię opuścił i już nigdy nie wróci…

    Następnie pojawiło się pytanie dlaczego? A po nim szybka odpowiedź…  Nie wiem.

Camila

    Chyba tylko dzięki lekcjom z Gregorio dobiegłam tak szybko do domu Rico. Zadzwoniłam dzwonkiem, a drzwi otworzyła mi kobieta, niskiego wzrostu i w średnim wieku.

     -Witaj, złotko. Przyszłaś do Rico? – zapytała miłym tonem.

     -Tak, jest w domu? – zapytałam szybko.

     Kobieta spojrzała na zegarek i powiedziała:

     -Nie, ale właśnie czeka na lotnisku na samolot do Brazylii – powiedziała.

     Poczułam, jak moja szczęka opada ze stukotem na ziemię. Jak to na lotnisku? Muszę tam jechać. Nie zważając na matkę Rico, zagwizdnęłam na taksówkę, a ona zatrzymała się, a ja powiedziałam, żeby zawieziono mnie na lotnisko.

     Jeżeli ten wariat poleci do Brazylii, to przynajmniej dzięki niemu schudłam.

Leon

    Właśnie czekałem w samolocie na start. Okazało się, że pojedzie ze mną matka, bo także chce być z ojcem w jego ostatnich dniach życia.

     Nagle poczułem, jakby tysiące igieł wbiło się w moje serce. Syknąłem z bólu. Wiedziałem, że przed chwilą się dowiedziała. To był znak, a z moich oczu znów poleciały łzy. Nie były to łzy bólu, ale smutku. Wielkiego jak czarna dziura. Z każdą chwilą czułem jak się pogrążam i nagle staje się upadłym aniołem. To ją krzywdzi, a ja nie chcę, żeby cierpiała, ale nie umiem tego zwalczyć. Tylko to cierpienie… Ono wysysa ze mnie całe szczęście i już nie mogę więcej patrzeć na to, co dzieje się wokół mnie. Czuję już, jak mi jej brakuje. Co będzie, gdy wyjedziemy z Argentyny? Nie wiem… Nie chcę mieć o tym bladego pojęcia.

Rico

    Już niedługo pokaże temu  Broadway’owi, żeby nigdy nie ranił Cami. Idę na odprawę. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze i chłopak ją przeprosi. Pora przybrać maskę groźnego Rico.

Camila

    Już chciałam wbiec do środka, ale zobaczyłam, jak osoba ubrana w czarną, skórzaną kurtkę wsiada do samolotu. Już za późno. To już koniec, a on nie wróci. Nie przyjdzie do mnie, a ja nie wyznam mu, tego, co naprawdę leży w głębi mego serca.

Rico

    Przetarłem oczy ze zdumienia. Na ławce zobaczyłem płaczącą dziewczynę, która zdumiewająco przypominała Camilę. Gdy podszedłem bliżej okazało się, że to była ona. Jej twarz była ukryta w dłoniach, a włosy prawie zasłaniały ją całą. Usiadłem obok niej i podałem jej chusteczkę bez żadnego słowa. Ona popatrzyła na nią, wzięła ją, przetarła oczy i wysmarkała się.

     -Co się stało? – spytałem, zmieniając głos, by mnie nie poznała.

     -Chłopak, którego kocham wyjechał do Brazylii – moje serce zabiło mocniej – A przecież darzę go najwspanialszym uczuciem na świecie.

     Odwróciła głowę w moją stronę. Jej oczy powiększyły się, a ja spytałem:

    -Może zapomniałaś mu o tym powiedzieć?

    -Teraz już chyba wie – powiedziała, a ja przysunąłem się do niej, po czym nasze wargi złączyły się w pocałunku.

    Czułem się, jakbym zjadł stado motyli. Teraz wiedziałem, że się kochamy, a ona już się nie boi, a to było dla mnie najważniejsze.

Violetta

    Wróciłam do domu. Było mi to nie potrzebne. Bez niego moje życie straciło sens.

    Gdy wchodziłam po schodach, usłyszałam wołanie taty. Chyba chciał ze mną porozmawiać. Nie mam ochoty na gadanie z nim, a tym bardziej na życie. Weszłam do swojego pokoju i postanowiłam, że nie ruszę się stąd już nigdy. Miałam dość tej potwornej pustki. Czułam, że zaraz cała mnie wchłonie, a ja się rozpłynę. Po prostu. Wolałabym umrzeć niż być tutaj sama, bez niego. To koniec. Mam dość. Przekręciłam klucz w drzwiach i zasunęłam zasłony w oknach. Teraz jestem chroniona przed bólem świata, ale co z cierpieniem, które tli się we mnie? Nie wiem.

    Usnęłam, ale nawet w krainie Morfeusza byłam męczona koszmarami.

 ____________________________________

Wszystko wiem. Płakałam, pisząc ten rozdział. Nie mogę wyjawić, ile będzie trwała ta rozłąka. Wiem, jest Rico i Cami, ale jest i ta pustka... 

Przepraszam....

Xenia <3