Rozdział 16: Pomocna dłoń

,,Jeśli masz wątpliwość,

  pozbądź się jej.

  Jedyna prawda

  jest w twoim sercu."

  (,,Algo suena en mi")

Violetta

   Gdy przyszłam do domu, po cichutku wspięłam się po schodach i skierowałam do swojego pokoju. Może i tata zrozumiał coś z mojego monologu, ale wątpiłam, żeby dotarła do niego całość. Tak to już jest z moim ojcem. Nigdy mu nie dogodzisz. Myślę jednak, że nieźle mu dzisiaj dopiekłam. Wbrew pozorom, należało mu się. Jak mógł zapomnieć o moich urodzinach? Mój wzrok skierował się na zdjęcie mamy na moim stoliczku nocnym. Ona, by na pewno pamiętała. Dlaczego moje życie tak skomplikowało się po śmierci mamy? Teraz na szczęście, mogę wyjść na prostą. Właściwie, gdyby nie Leon i moi przyjaciele nic bym nie zdziałała. Naprawdę wszystko pięknie się układa.

    Nie wiem tylko co z Camilą. Nie było jej ostatnio w szkole. Chyba jutro do niej zajrzę. Słyszałam, że ma poważne problemy z tym Rico. Został jeszcze Broadway. Jak mógł ją tak zostawić? Zaraz…

    Dlaczego ja zostawiłam ją w takim momencie? To, że moje życie jest już normalne, to nie oznacza, że innych nie musi się walić. Z Camilą właśnie tak jest. Jaka ja byłam głupia! Z samego rana ją odwiedzę. Nie może w takiej sytuacji zostać sama. Ona mnie nie opuściła, więc ja też nie.

     Z tym postanowieniem oddaliłam się w krainę snu.

Następny dzień, dom Camilii

Violetta

       Zapukałam delikatnie w drzwi. Otworzyła mi mama Cami. Spojrzała na mnie smutno i powiedziała:

       -Violu, pomóż jej. Ciągle chodzi taka przygnębiona. Boję się, że popadnie w depresje, a ma przecież dopiero siedemnaście lat.

       Wzruszyły mnie jej słowa. Camila musi cierpieć. Najgorsze jest to, że każdy ją tak zaniedbywał. Nie miała wsparcia nawet w przyjaciołach, czyli we mnie także. Jak mogłam taka być? To, że ja byłam szczęśliwa, nie oznacza, że inni muszą.

        Skierowałam się w stronę pokoju Cami. Byłam tutaj wiele razy, więc znam ten cały dom na pamięć.

         Zapukałam lekko. Camila krzyknęła:

         -Zostawcie mnie! Słyszycie?! Dajcie mi spokój! Mam dość! To wszystko jest okropne! To całe życie!

         Nastała cisza, a potem było słychać tylko paniczny szloch dziewczyny. Czułam, jak wylewają się z niej wszystkie emocje, które  w tym czasie jej towarzyszyły. Ból, smutek, irytacja, zdeterminowanie, strach… To, co kiedyś było dla mnie niezauważalne, teraz uderzyło mnie ze zdwojoną siłą. Camila cierpiała, a nikt nie umiał jej pomóc. Tak właściwie to może nikt nie chciał... Teraz ja chcę jej pomóc. Wiem, jak to jest pogrążyć się w takim stanie. Rok temu miałam tak samo. Wtedy nie umiałam wybrać między Tomasem a Leonem…. Bólu dostarczał mi jeszcze ojciec i jego podła narzeczona, która zawsze mnie oczerniała. Nikt nie wyciągnął do mnie dłoni, oprócz Cami…. Teraz ja muszę zrobić to samo.

           -Proszę, otwórz – powiedziałam cichutko.

           Ona mnie jednak usłyszała, a jej szaleńczy płacz ustał. Wiedziałam, jaka jest zdezorientowana. W myślach pojawił mi się obraz jej zapłakanej twarzy. Słyszałam, jak wstaje z łóżka i kieruje się do drzwi. Powoli je otworzyła. Wyjrzała przez szparkę, mocno przymknęła oczy, bo światło dzienne ją raziło. Stanęła do mnie tyłem i pokazała ręką, że mogę wejść. Tak też zrobiłam. Wszędzie wokoło było biało, ponieważ poduszki zostały rozerwane, a pierzę, które w nich było porozrzucane było po całym pokoju. Okna były zasłonięte bardzo szczelnie. Niektóre meble były poprzestawiane w nietypowe miejsca. Obok szafy leżały odłamki drewna po stoliku, który stał obok. Furia Cami musiała nie mieć końca. Ruda spojrzała na mnie. Jej włosy nie były czesane chyba od trzech dni, jej twarz była cała czerwona od płaczu, a ona stała przede mną w samej piżamie. Ten widok był przerażający.

           -Cami… - wyjąkałam, a ona podbiegła do mnie i mocno mnie przytuliła. Znów się rozpłakała, tym razem ciszej i mówiła przez łzy:

           -Boję się, Violu. Rozumiesz? Czuję, jak pożera mnie strach. Kocham go, ale boję się. Zostawi mnie i nigdy nie wróci, tak jak Bro… Broadway…

            Uspokajałam ją, a ona w końcu się rozluźniła i usiadłyśmy na łożku.

     -Cami, powiedz wszystko – poprosiłam łagodnie.

     Przytaknęła i zaczęła mówić o ich pierwszym, przykrym spotkaniu. O niechcianej randce. O tym, jak Rico wyznał jej miłość. O swojej ucieczce. O jego przybyciu w nocy do jej domu. W końcu dotarła do opowieści o swoich uczuciach. Bała się, że Rico będzie taki jak Broadway. Nie chciała się w to angażować, ale teraz jest już za późno.

       -Camila, czy teraz czujesz się już lepiej i mogę ci powiedzieć co ja o tym sądzę? – zapytałam.

       -Tak, powiedz – oznajmiła.

       Wzięłam głęboki wdech i powiedziałam:

        -Miłość jest okrutna. Zawsze dostaniesz się w jej szpony kiedy tego nie chcesz lub po prostu nie możesz tego zrobić. Jest jednak jeszcze rodzaj miłości, do której należymy ja i Leon. Ta miłość jest po prostu piękna. Ma w sobie wszystko co najlepsze. Potrafi pojednać dwoje  ludzi, którzy, jak potem się okazuje, nie umieją bez siebie żyć. I wiesz co? – przerwałam na chwilkę – Po tym, co usłyszałam od ciebie i po postawie Rico, myślę, że należycie do drugiego rodzaju miłości.

         Camila nie wiedziała co powiedzieć. Później zobaczyłam drastyczną zmianę na jej twarzy. Po przeanalizowaniu całej sytuacji uznała, że rzeczywiście tak właśnie jest.

          -Violu, tak bardzo ci dziękuję. Bez ciebie bym sobie nie poradziła –przytuliła mnie – Nie chcę cię wyganiać, ale muszę iść odwiedzić pewnego czarnowłosego chłopaka.

          Uśmiechnęłam się, bo wreszcie powróciła stara, dobra i wesoła Camila, którą znałam od zawsze.

Leon

    Dzwoniłem do Violetty już wiele razy, ale ona nie odbierała. Postanowiłem spróbować jeszcze raz. Wtedy się udało, a ona odebrała:

     -Halo?

    -Viola? Nareszcie. Dzwoniłem do ciebie już chyba z dziesięć razy. Tęskniłem.

    -To naprawdę słodkie. Musiałam pomóc Cami.

    -Rico?

    -Tak, nieźle namieszał. Ruda się jednak pozbierała.

    -Czyli?

    -Czyli twoja piękna dziewczyna wyciągnęła ją z dołka.

    -Miło z twojej strony.

   -Leon, tutaj nie pora na żarty. Ona prawie popadła w depresję. Mogła stracić wiarę w siebie. Rozumiesz?

   -Tak, chyba nie zdałem sobie sprawy z powagi sytuacji. Przepraszam.

   -Nie przepraszaj, tylko nie rób tak więcej.

  -Dobrze. Spotkamy się dzisiaj?

  -Oczywiście. Nie przetrwałabym dnia bez mojego misia!

  -Wyglądam jak jakiś miś?

  -Tak, ostatnio trochę przytyłeś, co?

  -Serio?

  -Ha ha ha! Jak ty szybko się dajesz nabrać.

  -Oj, to nici z mojej niespodzianki.

  -Jakiej niespodzianki?

  -Dzisiaj w Resto Bandzie. Wtedy wszystkiego się dowiesz.

  Nie dałem jej już szans do powiedzenia czegokolwiek. Chcę potrzymać ją trochę w niepewności. Mam nadzieję, że wszystko wypali, bo to będzie coś niesamowitego. Na pewno jej się spodoba.

Maxi

    Dzisiaj spotykam się z Natalią. Nie mogę się doczekać. Pora wychodzić. Nie chcę się spóźnić. Jak zwykle doszedłem w pięć minut do Resto. Gdy wszedłem Naty już tam była.

     -Hej, kochana – powiedziałem i pocałowałem ją w policzek.

     Zobaczyłem jej smutek, który był wymalowany na jej twarzy. Przede mną niczego nie można ukryć.

     -Słońce, co się stało? – zapytałem troskliwie.

    Wtedy wybuchła płaczem. Nie umiałem na to patrzeć. Przez szloch powiedziała:

    -M.. Moja siostra… , Sofiaa, ona, ona n… nie żyje .

    Po tym jednym zdaniu jej płacz pogłębił się jeszcze bardziej, a ja nie umiałem wydusić z siebie słowa. Nie umiałem pocieszyć osoby, która tyle dla mnie zrobiła i obdarowała mnie miłością.

Francesca

    Dzisiaj muszę pomóc Luce posprzątać Resto Band. Jest godzina dziewiętnasta, a ja właśnie chciałam spotkać się z Marco. Długo się nie widzieliśmy. Jedynie w szkole. To robi się trochę dziwne. Wygląda na to, że mnie unika. Tylko dlaczego?

     Musiałam wynieść śmieci, więc poszłam przed Resto. Gdy wyszłam zobaczyłam Marco z jakąś dziewczyną. Była piękna. Miała długie, blond włosy i zgrabne nogi. Nie jestem typem osoby zazdrosnej. Podeszłam trochę bliżej i usłyszałam głos Marco:

       -Nie, Isabel. Po co tutaj przyszłaś. Ja nie chcę cię widzieć.

       -Tyle pomiędzy nami się zdarzyło. Musimy to uratować. Jesteśmy tego warci – mówiła aksamitnym głosem.

        Postanowiłam zainterweniować. Żadna dziewczyna nie będzie mogła tak mówić do mojego chłopaka.

         -Co tutaj się dzieje? Kim jesteś? – spytałam ostro Isabel.

          Kątem oka zobaczyłam jak Marco się uśmiecha. Jemu też się oberwie.

         -Jestem Isabel Molfese – powiedziała – Była dziewczyna Marco.

         -Ach, tak? Cudnie. Miło cię poznać. Ja jestem Francesca Resto, AKTUALNA dziewczyna Marco – podkreśliłam.

          Isabel wyglądała, jakby miała zaraz zemdleć. Nie dziwię się jej. Chyba chciała zmieszać w swoje intrygi Marco. Dobrze, ze byłam w pobliżu, bo uległ by jej. On nie umie sobie poradzić w takich sytuacjach.

           -Możesz już sobie iść – kiwnęłam głową.

          Oddaliła się bez słów pożegnania. Świetnie. Lepiej być nie mogło.

           -Milutko – powiedział Marco.

          -Ty się tak nie ciesz. Tobie też się oberwie – powiedziałam – Twoja była? Ciesz się, że się tutaj pojawiłam. Inaczej ja byłabym teraz na miejscu Isabel.

           -Fran, przepraszam. Nie chciałem się z nią spotkać. Od pewnego czasu mnie śledzi i dlatego się z tobą nie spotykałem. Nie chciałem wychodzić z domu. Wyjątkiem była szkoła. Wybaczysz mi, o pani? – spytał i klęknął na kolano.

            -Tobie się nie da nie wybaczyć, o książę – zaśmiałam się.

            -Wyjdziemy gdzieś? –zapytał.

            -Nie mogę. Muszę posprzątać Resto – powiedziałam smutno.

            -Pomogę ci – powiedział ochoczo, weszliśmy do środka i wziął szczotkę.

            Uwinęliśmy się bardzo szybko. Wystarczyło nam piętnaście minut. Marco powinien zostać sprzątaczem. Oczywiście, nie powiedziałam mu tego. Chyba, by się na mnie obraził.

             -Świetnie. Gdzie idziemy? – wzięłam torebkę.

             -Do klubu karaoke – powiedział.

             W wejściu zobaczyliśmy Leona. Trzymał wielką torbę, a w drugiej ręce aparat fotograficzny.

             -Wynajmujesz Resto na dzisiejszy wieczór? – zapytałam.

             -Tak. Robię niespodziankę dla Violi – powiedział uśmiechnięty.

             -To mam nadzieję, że się uda – oznajmiłam.

             -Dzięki. Pa – powiedział.

             -Cześć – pożegnałam się.

             Przez drogę gadaliśmy z Marco o Isabel. Opowiedział mi całą historię o ich związku (Rozdział 6: Bo to jest miłość...). Byłam zdziwiona. Jak można być tak niewiernym? Ja nigdy bym się na to nie zdobyła. Doszliśmy do klubu karaoke.  W środku było żywo i kolorowo. Prowadzący zobaczył jak wchodzimy i powiedział:

              -A oto Francesca i Marco. Powitajmy ich wielkimi brawami – usłyszałam wrzawę oklasków – Wystąpią w piosence Junto a ti.

              -Chodź, idziemy – Marco pociągnął mnie za rękę.

              Nawet nie zdążyłam zaprotestować. Poszłam razem z nim w stronę sceny i zaczęliśmy śpiewać.

Junto a tí no conozco el miedo
No hay camino
Que yo no pueda andar
Junto a tí

Junto a tí es tanto lo que siento
Que mi pecho está
A punto de estallar
Junto a tí

Y es tan lógico que mi corazón
No me pide ninguna explicación
Este amor es tan real
Como ver y respirar

Y nos hace fuertes más allá
De toda la gente y del qué dirán
Junto a tí yo me siento libre
Sé que puedo crecer cada vez más
Junto a tí

Junto a tí nada es imposible
Porque todo se ve con claridad
Junto a tí

Y es tan lógico que mi corazón
No me pide ninguna explicación
Este amor es tan real
Como el agua y como el pan

Y nos da respuestas sin dudar
A cada pregunta con seguridad
Este amor es tan real
Como ver y respirar

Y nos hace fuertes más allá
De toda la gente y del qué dirán
Junto a tí no conozco el miedo
Porque todo se ve con claridad

    Gdy skończyliśmy pocałowałam Marco w policzek.

    -Zapowiada się piękny wieczór – powiedziałam słodko.

Leon

    Ustawiłem wszystko na miejscu. Dzisiaj Viola będzie miała sesje fotograficzną. Wiem, jak lubi robić sobie zdjęcia. Gdziekolwiek jest robi sobie zdjęcie telefonem. Teraz tylko czekać na Violettę. 

      O! Już jest!

Violetta

     Leon odwrócił się w moją stronę, gdy weszłam do Resto. Zobaczyłam kolorowe prześcieradło takie jak graffiti uwieszone przy oknach i aparat fotograficzny na statywie.

      -O co chodzi? – spytałam na powitanie.

      -Dzisiaj masz sesję zdjęciową  - powiedział uśmiechnięty.

      Aż pisnęłam z wrażenia, gdy usłyszałam te słowa. Uwielbiam się fotografować. Leon każdego dnia znajdzie dla mnie jakieś ciekawe zajęcie.

      -Wchodź na scenę, a ja zrobię ci zdjęcia – powiedział.

      Ustawiałam się w różnych pozach, a chłopak cykał mi zdjęcia. Aparat to mój żywioł. Leon przez cały czas mówił mi komplementy. Zdjęcia wyszły świetne i jestem pewna, że nigdy nie zapomnę tego dnia.

       -I jak, podobają się? – spytał Leon po skończonej pracy.

       -Oczywiście, robił je najlepszy fotograf na świecie – powiedziałam i pocałowałam go w czoło.

_______________________________________

Macie rozdzialik. Czuję jednak nie smak, ponieważ pod rozdziałem 15 było tylko 6 komentarzy. Jestem naprawdę zawiedziona. Chciałabym, żebyście się ze mną dzielili swoją opinią. Bardzo Was proszę. 

Co do rozdziału:

Co będzie z Rico i Cami?

Jak Naty poradzi sobie ze śmiercią siostry?

Czy Isabel namiesza w związku Fran i Marco?

Jakie jeszcze niespodzianki szykuje Leon dla Violetty?

Czytajcie, a się dowiecie. : )

PS.: Znacie jakieś opowiadanie o Marcesce? 

Całuję! ; *

Xenia <3