Rozdział 19: Gdy ciemność zabierze twoją duszę...

,,Droga staje się jasna,

  dojdę do celu."

  (,,Juntos somos mas")

Violetta

    Gdy się obudziłam poczułam się normalnie. Przez chwilkę wszystko było dobrze, ale później przypomniałam sobie o nim. O jego oczach, uśmiechu, włosach… Nie, nie płakała. Po prostu patrzyłam się pustym wzrokiem w ścianę. Chyba za dużo łez uroniłam, by wtedy płakać. Co miałam innego robić? Bez niego moje życie nie miało sensu. Tylko on potrafił je ubarwić i sprawić, bym była szczęśliwa.  Teraz go nie ma, a ja nawet nie wiem gdzie podążyć, by go odnaleźć. Co mam zrobić? Nie, nie zabiję się to głupie. Ale nie mam zamiaru stąd wyjść, a czas jest nieokreślony.

    Usłyszałam delikatne pukanie do  drzwi, a potem cichutki głosik Olgi:

    -Violu, musisz coś zjeść. Twój ojciec i Angie bardzo się o ciebie martwią. Zresztą ja i Ramallo także. Nie zostawiaj nas samych. Otwórz, dam ci śniadanie.

    Nie przekręciłam klucza w zamku. Po chwili usłyszałam, jak zrezygnowana Olgita schodzi po schodach. Podeszłam do drzwi, otworzyłam je i wzięłam talerz z jedzeniem i szklankę z sokiem pomarańczowym. Szybko zamknęłam drzwi i przekręciłam klucz w zamku. Moje serce pękło, ale żołądek jeszcze nie. Przynajmniej on mi został… Bo on odszedł. Bałam się nawet wypowiedzieć jego imię, które zawsze tak uwielbiałam i wydawało mi się niepowtarzalne.

Leon

    Każda myśl, każdy krok, każdy gest przypominał mi o niej. Dlaczego? Była częścią mojego świata. To ona zawsze była w centrum, a teraz nagle zniknęła prawdopodobnie na zawsze. Przed oczami stanął mi jej obraz, gdy się uśmiecha, gdy się smuci, gdy jest głodna, gdy jest wściekła. Pomyślałem, że już nigdy nie zobaczę tych emocji. Dlaczego? Bo mój ojciec umiera… Muszę z nim być, ale dlaczego nie mogę nikomu powiedzieć, że jadę do niego, do Hiszpanii?  

    Taksówka dowiozła nas do jego domu. Był piękny… Mój ojciec musiał być bogaty… My musieliśmy być bogaci. Dziwne, nigdy tego nie odczuwałem.

    Ciężka brama otworzyła się przed nami, a my skierowaliśmy się do drzwi wejściowych. Otworzył nam je opiekunka taty.

    -Pan Verdas czeka na państwa w swoim pokoju na drugim piętrze. Pierwsze drzwi od lewej – powiedziała szybko i w tym samym tempie odeszła w inną stronę.

    Spojrzałem na matkę. Ona też chyba nie wiedziała co się dzieje.

    Skierowaliśmy się na górę i zapukaliśmy w drzwi, które wskazała nam opiekunka ojca.

    Słychać było: ,,proszę”

   Gdy przekroczyłem próg pokoju, nie mogłem uwierzyć w to, co zobaczyłem…

Ludmiła.

    Teraz stałam przed sklepem z apaszkami. Przypomniałam sobie, jak tutaj się znalazłam.

   

   Gdy weszłam do obszernego sklepu z kosmetykami, nie mogłam napatrzeć się na wszystkie cuda, które się tam znajdowały. Ekspedientka zobaczyłam mnie i kiwnęła palcem, bym do niej podeszła. Zrobiłam to, a ona odezwała się:

   -Dobrze, że już jesteś. Bałam się, że już nie przyjdziesz…

   Kiwnęłam tylko głową, a ona dała mi czerwoną szminkę. Tą, którą zawsze używa i oznajmiła:

   -Chłopak, który tutaj był, kazał to przekazać tobie i na swój koszt poprosił mnie, żebyś mogła sobie wybrać cokolwiek chcesz z tego sklepu.

    Ze zdziwienia zachłysnęłam się powietrzem i chyba zabłysły mi oczy.

   Wzięłam koszyk i zaczęłam do niego wkładać wszystko, co trafiło w moje ręce. Gdy byłam przy kasie wyszła niezła sumka, ale nieznajomy to pokryje. Byłam tego pewna.

   Podziękowałam tej miłej pani, a ona przekazała mi karteczkę.

Jesteś już bardzo blisko.

To ostatni etap. Teraz wystarczy, że pójdziesz pod numer 359.

    I właśnie teraz tutaj stoję. Wtedy musiałam, jednak iść na lekcję, więc przyszłam tutaj dopiero nazajutrz. Wkroczyłam do środka, a przy pierwszym wieszaku z ubraniami stał nie kto inny, a Diego. Nie wiedziałam czy uciec, czy zostać.

    -To byłeś ty? – wydukałam.

    -Tak, a spodziewałaś się kogoś innego?- zapytał, przybliżając się do mnie na niebezpieczną odległość.

    -N..nie, ale dl… dlaczego? – zdążyłam spytać.

    Diego zamknął mi usta pocałunkiem. Dzięki niemu dowiedziałam się, że on też mnie kocha, a ja nie muszę przed nim już uciekać. W głębi serca, ani ona, ani on tego nie chciał.

    Gdy odsunęli się od siebie, on wyszeptał:

    -Bo cię kocham…

Leon

    Mój ojciec siedział sobie w fotelu i popijał whisky z lodem. Podobnież był umierający, a ja tutaj przyjechałem, by być tutaj z nim. Spojrzałem na matkę. Miała obojętny wyraz twarzy, jakby w ogóle ją to nie zdziwiło. Jedyne pytanie, które krążyło po mojej głowie to: Co tutaj się dzieje?

    -Witaj synu – przywitał się ojciec.

    -Dlaczego nie jesteś umierający? – zapytałem lękliwie.

    Tata zaśmiał się śmiechem, który wydawał się bardzo złowieszczy. Czułem się, jakbym był w jakiejś okropnej bajce.

    -Synu, nic nie rozumiesz? Myślałem, że jesteś bardziej rozumnym chłopakiem – powiedział.

    -Nic nie wiem. Powiedz, o co w tym wszystkim chodzi – warknąłem do ojca.

    -Oczywiście – skinął głową – Tą pracę mam od czasów, gdy miałeś sześć lat. Zdziwiłem się, że dostałem ją wtedy, gdy ktokolwiek ledwo wiązał koniec z końcem. Pracowałem, jak każdy inny, ale potem mój szef uświadomił mi, że w umowie był pewien haczyk. Okazało się, że zostałem zatrudniony tylko dlatego, że on miał córkę i chciał ją godnie oddać w ręce zadbanej rodziny. Wtedy nazwisko Verdas było znane i nikt nie próbował nas poniżyć. Za tą pracę chciał dostać ciebie dla swojej córki.

    Gdy dotarło do mnie, co powiedział mój ojciec nie mogłem uwierzyć. Stałem się niewolnikiem, a on odebrał mi moje szczęście. Po moim policzku znów popłynęła łza, jedna z wielu. Chciałem podejść do ojca i go zabić.

     Podniosłem głowę do góry i powiedziałem:

     -Jesteś moim ojcem. Kimś, kogo kochałem, a sprawiłeś, że teraz jesteś dla mnie wrogiem. Osobą, którą nienawidzę. Jak mogłeś? Odebrać mi moje szczęście? – odwróciłem się do matki – A ty? Wiedziałaś?

     Skinęła głową, a jej wyraz twarzy nawet się nie zmienił.

     Violetta… Moja miłość, moje sny, mój świat, moje myśli… Nie ma jej, bo mój ojciec mnie wykorzystał.

     -Kim jest ta dziewczyna? – zapytałem.

     Chciałem wiedzieć.

     -Wejdź, Corazon – powiedział ojciec.

     Dziewczyna weszła, a ja już wiedziałem, że to wszystko wcale nie musi być takie trudne.

Violetta

    Krzyczałam już od pięciu minut. Tata walił w drzwi, ale to wcale mnie nie uspakajało ani zachęcało do otworzenia mu. Nie czuł mojego bólu, cierpienia, które rozsadzało mnie od środka.  Nic o tym nie wiedział. Teraz ma tego, czego chciał rok temu. Nie będę nigdzie wychodzić, będę siedziała tutaj i rozmyślała nad tym, przez co czuję strach.

    Nie przestawałam wrzeszczeć. To dawało mi choć trochę zapomnieć o tym, co dzieje się w moim sercu i duszy . Burza. Ona nie dawało ustępu i nie chciała nawet tego po sobie poznać. Nie podda się, a z nią nie skruszy się moje cierpienie.

    Co będzie dalej? Jeżeli on nie wróci? Jeżeli mnie zostawi w szponach świata, który nie umie współczuć? Tego się bałam najbardziej.

   ______________________________________

Oto rozdział. Dziękuję za liczne komentarze i... hmm zrozumienie? Nie spodziewałam się tego. 

Musicie przeboleć to, co tutaj się dzieje. :) 

Proszę...  

Pa! <3

Mam nadzieję, że będziecie jeszcze czytać. 

Xenia <3