Rozdział 24: Książę

,,Licz na mnie
  i pozwól mi wejść do twojego serca,
  aby pokazać ci twoje przeznaczenie."
  (,,Ven y canta")

 Leon

    Szliśmy razem, ramię w ramię przez różowy chodnik okalany przez czerwone pelargonie, który prowadził do Studia 21. Miejsca, w którym poznałem dziewczynę, która właśnie szła obok mnie, przytulając tak, jakby już nigdy nie chciała mnie puścić. Kiedyś było to dla mnie ważne. Teraz, gdy patrzę, ile oboje doświadczyliśmy, to skarb. Dlaczego wcześniej nie doceniałem tych klejnotów, które darowywała mi razem ze swoją osobą? Nie wiem...

   Jestem na siebie zły, bo to ja powinienem walczyć. Nie uczyniłem tego. Sam sprawiłem sobie ból i sam wyrządziłem krzywdę osobie, która obdarowała mnie tak pięknym uczuciem, jakim jest miłość. Jak mogłem to zrobić? Jak mogłem ją zranić? Jak mogłem splamić swój honor?

   Zmarszczyłem brwi i wziąłem głeboki wdech, co nie umknęło uwadze Violetty:

   - Leon, ja wiem, że cierpiałeś w takim samym stopniu, co ja, ale musisz żyć chwilą. Rozumiesz?

    - Tak, ale nie mogę wybaczyć sobie, że cię zostawiłem – uniosłem jej dłonie do góry i pocałowałem.

    - Leon… - szepnęła.

    - To jest dla mnie za trudne. Boję się, że znów cię opuszczę – powiedziałem i ukryłem twarz w dłoniach.

    Violetta nie powiedziała nic. Zupełnie. Podeszła tylko do mnie i mocno przytuliła, a ja odwzajemniłem uścisk. Rolę się zamieniły. Kiedyś ja pocieszałem ją ciepłem swoich ramion, a teraz to ona to robi. Dowiedziałem się, jak musiała się czuć. Opatulony tymi kruchymi jak chińska porcelana rączkami, wiedziałem, że jestem bezpieczny. Z nią… Z moją kochaną Violettą.

Tomas

    Od dłuższego czasu szczęście mnie nie opuszczało. Miałem przy sobie idealną dziewczynę, którą była Lara. Nie wiedziałem, że po stracie Violi zdołam się jeszcze zakochać. Zapomniałem już jakie to piękne uczucie. Dlatego Verdas… znaczy Leon chodził taki rozkojarzony. To wszystko wytłumaczyło.

    Zboczyłem w różowy chodnik prowadzący do Resto. Musiałem się czegoś napić przed lekcjami. Gdy tak się przechodziłem w oddali zobaczyłem koszulę w kratę łudząco podobną do tej, jaką nosi Leon… Z każdym krokiem byłem bliżej tej osoby aż w końcu zauważyłem dziewczynę idącą obok niego… Violetta? Byłem już pewny. Podbiegłem szybko i wiedziałem, że Leon wrócił.

    Rzuciłem się na niego i zacząłem klepać po plecach.

    - Wow! – zdołał wykrzyknąć Leon.

    - No nareszcie! Ani waż się już nas opuszczać! – zawołałem.

    Oboje spojrzeliśmy na Violettę, która wręcz wiła się ze śmiechu.

    -… ironia… - powiedziała między napadami chichotu. – Dwoje ludzi, którzy… się nienawidzą, nagle… wpadają so.. sobie w ramiona.

    Popatrzyłem na Verdasa, a on wykonał ten sam gest i po chwili zawtórowaliśmy Violi. Po dłuższej chwili, gdy nasze brzuchy nie wytrzymały i zaczęły nas boleć.

    -Verdas… Chciałbym się pogodzić – powiedziałem z kamienną twarzą.

    - Hereida… Ty to potrafisz zaskoczyć – zaśmiał się. – Ale okej, możemy spróbować żyć w przyjaźni.

    Podaliśmy sobie dłonie, a Viola zaklaskała. Miała się z czego cieszyć. Leon wrócił i na dodatek wszyscy są pogodzeni. Tworzymy świetną paczkę. Tylko, żeby nikt tego nie zepsuł…

Francesca

    Idzie w moją stronę! Czego on ode mnie? Albo nie! Niech mi wszystko wytłumaczy, będzie zabawnie.

    W końcu do mnie doszedł. Bał się? Bardzo słusznie. Przynajmniej nie jest głupi.

    -Tak? – spytałam słodkim głosem. – Chciałeś mi opowiedzieć, jak Isabel całuje?

    -Nie, przyszedłem ci wszystko wytłumaczyć – oświadczył pewnym głosem.

    -Oczywiście, Marco. Już nadstawiam ucha, by cię uważnie usłyszeć – powiedziałam.

    -Daruj sobie ten sarkazm – wybełkotał. – Przecież to ona mnie pocałowała!

    -Ale ty się nie odsunąłeś! – tu go miałam.

    -A dałabyś radę odlepić się od kogoś, kto przylepił się do ciebie i nie chciał wypuścić? – zapytał.

    -W przeciwieństwie do ciebie mi nie zdarzyła się taka sytuacja – odwróciłam się w jego stronę. – A kto wie? Może tobie się podobało?

    -Tylko ty potrafisz tak dobrze całować – chciał się przypodobać i musnął palcem mój nos.

    -Jasne – pisnęłam, a on już myślał, ze mu przebaczam. – Przecież to wiem, ale to nie oznacza, że ci wybaczę!

    Momentalnie jego mina zmieniła się w grymas.

    -To Isabel mnie pocałowała! Zrobiła tak… - zawołał i pocałował mnie.

    Nigdy nie doświadczyłam takiego uczucia. To było dość dziwne i w sumie wydawało mi się… fajne? Brawo, Francesca, świetne określenie! Tak czy siak, Marco umie całować prawie tak dobrze jak ja. Brakuje mu tylko paru szczególików.

    Gdy się ode mnie oderwał i spojrzał na mnie z pytającym wyrazem twarzy, odpowiedziałam:

    -Wow! Nie wiedziałam, że tak umiesz.

    -Teraz już jesteś z tym oswojona – uśmiechnął się zalotnie. – No to jak będzie?

    -A o czym rozmawialiśmy? – zamrugała zdezorientowana Francesca. Ten pocałunek dał jej niezłego kopa.

    -Aaa! Moja Fran jest we mnie zakochana  po uszy! – zawył Marco.

    -Wcale nie! –zarumieniła się. – Rozmawialiśmy o Isabel i jej podłej intrydze.

    -Przebaczysz mi? – zapytał ze słodkimi oczkami.

    Nawet nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Ale jeżeli Isabel będzie cały czas psuła nasz związek? Nie chciałabym do tego dopuścić. Kocham Marco i nie chciałabym go stracić, ale jeżeli ta podła dziewczyna go uwiedzie, a on mnie zostawi?

    -A jeżeli ona ciągle będzie nas prześladować? – zapytałam lękliwie.

    -To nie damy się. Jesteśmy silni, pamiętaj. Razem możemy więcej – uśmiechnął się.

    -Prawda – przytaknęłam i odwzajemniłam uśmiech.

    Popatrzyliśmy sobie w oczy i wiedzieliśmy, że to, co sobie obiecujemy na pewno nie pójdzie w niepamięć.

Lekcja z Angie,

Violetta

    -Witam, kochani!  - przywitała się nauczycielka. – Nareszcie! Po dwóch tygodniach wyczekiwania na wasze miłosne piosenki w parach, dotrwałam do tego wspaniałego dnia.

    Wszyscy spojrzeli po sobie nerwowo, a ja słyszałam głos Angie, jakby była bardzo daleko ode mnie. Cały czas patrzyłam się na Leona.

    -Może zaczniemy od Violetty i Diega? Zapraszam – zawołała moja ciocia, a ja wstałam szybko na dźwięk swojego imienia.

    -Ale… ale co się dzieje? – zapytałam głupkowato.

    -Macie zaśpiewać wasze miłosne piosenki, które przygotowaliście na dzisiejsza lekcję – zdziwiła się Angie.

    -Jakie… - i wtedy dotarło do mnie, że mieliśmy zadaną pracę w parach. Zupełnie zapomniałam o tym przez wrażenia ostatnich dni. Nie czułam się wtedy na siłach, by komponować piosenkę o miłości, która nagle odeszła z mojego życia.

    -Angie, chyba cała klasa jest nieprzygotowana – wszyscy jak jeden mąż pokiwali głowami, nawet Dziewczyna-Której-Imienia-Nikt-Nie-Zna.

    -Eh… Trudno, zwalniam z was z wykonania tej pracy – wszyscy odetchnęli z ulgą. – Ale! Cieszcie się, że Gregorio nie prowadzi tych lekcji!

    Wybuchliśmy śmiechem, a Angie z radością w oczach spojrzała na mnie, a ja mrugnęłam do niej. Chciałam dać jej znak, że moje życie powoli wraca do normy.

    Później ćwiczyliśmy poprawną wymowę w piosenkach. Było naprawdę dużo śmiechu. Angie cały czas chichotała coś o Gregorio. W pewnym momencie nagle sam obgadywany wszedł do klasy i powiedział:

    -Dzisiaj lekcja tańca zostaje odwołana z powodu pewnego, osobistego problemu nauczyciela, czyli mojego – oznajmił, a my nawet nie wsłuchaliśmy się w jego słowa, wybuchając głośnym śmiechem.

    Twarz Gregorio była zielona! Krecha, która jeszcze ostatnio zdobiła czoło nauczyciela, rozprze szczeniła się. Wściekły mężczyzna pośpiesznie wyszedł z sali, mocno trzaskając drzwiami.

    Leon musiał specjalnie do mnie wstać, chwiejnym krokiem, by mnie przytrzymać, bo prawie przewróciłabym się na keyboard.

       -Dobrze, moi kochani. Wygląda na to, że nie macie już dziś lekcji. Życzcie Gregorio, żeby to się nie rozprzestrzeniło po całej skórze. Do widzenia - zawołała nasza kochana nauczycielka jeszcze rechocząc ze śmiechu.

   My także wyszliśmy z klasy nie tracąc humoru.

   - To co robimy? - zapytał Maxi, gdy stanęliśmy wszyscy razem.

   - Nie wiem jak wy, ale ja jestem bardzo zmęczona, a jedyne o czym marzę to ciepły kocyk i poduszka - powiedziałam sennie.

   -Viola ma rację - przytaknęła Naty. - To były ciężkie dwa tygodnie dla każdego z nas.

   - Nigdy się nad tym nie zastanawialiście? - spytał dociekliwie Tomas. - Jesteśmy tak młodzi, a ja czuję się, jakbym był doświadczonym czterdziestolatkiem.

   - Tak, Tomas ma rację. Przydarzają się nam dziwne rzeczy - oświadczyła Camila.

   - I okrutne - dodała Ludmiła, patrząc na przemęczoną Natalię.

   - Naty, na pewno dob... - już chciałam pytać, gdy dziewczyna nagle upadła w tył. Dzięki ramionom Maxiego zdołała nie upaść na twardą posadzkę.

   - Szybko! Do Angie! - zawołał ktoś z tłumu, ale ja nie musiałam lokalizować kto.

   Znów wbiegliśmy do klasy. Tym razem z bladymi twarzami i przerażonymi oczami. Spojrzeliśmy zdezorientowani na Angie, a potem ona bez słowa wzięła telefon i zadzwoniła po pogotowie.

   Karetka przyjechała po najdłuższych piętnastu minutach mojego życia. Wciąż patrzyłam na śnieżnobiałą twarz mojej przyjaciółki. Biedna Naty... Już od rana wydawała się przygaszona i markotna. Przez cały dzień patrzyłam tylko na tą małą, delikatną osóbkę, która z każdą chwilą była coraz bardziej pozbawiona życia. Jedyne pytanie, które krążyło mi po głowie to: dlaczego?

   Na ławce, najbliżej karetki zobaczyłam Maxi'ego. Siedział skulony, a jego mina była udręczona. Postanowiłam do niego podejść i wesprzeć.

   - Maxi, to nie może być nic poważnego. Naty jest bardzo silną dziewczyną - chciałam uwierzyć we własne słowa, ale jakoś nie mogłam.

   - Nie, Violu. Ja powinienem cały czas z nią być i nie tracić jej z oczu, ale nie udało mi się. Jestem okropnym chłopakiem - wyjąkał, a jego oczy zaszkliły się.

   - To wcale nieprawda i dobrze o tym wiesz. Naty też jest tego świadoma. Nie wybrałaby ciebie, gdyby wiedziała, że jesteś złym partnerem - powiedziałam, a na twarz chłopaka zawitała ulga.

   - Może masz rację - pokiwałam głową. - Dzięki, Vilu.

   - Nie ma sprawy - szepnęłam.

   Nagle podszedł do nas lekarz, a my oboje zerwaliśmy się na nogi. Obok niego skupili się także nasi przyjaciele. Mężczyzna powiedział:

   - Dziewczynie nic nie jest. Omdlenie było spowodowane przemęczeniem. Prawdopodobnie były to nieprzespane noce. Natalia została odwieziona do domu.

   - Czy możemy się z nią spotkać jeszcze dziś? - zapytała Francesca.

   - Nie, ale wskazała tylko jedną osobę o nazwisku Ponte Maxi - powiedział lekarz. - Który to z was?

   - To ja - powiedział Maxi.

   - Świetnie. Do widzenia - powiedział i oddalił się.

   Wszyscy chórem wymamrotaliśmy pożegnanie.

   - Maxi, odprowadzimy cię - powiedział Rico, łapiąc go za ramię.

   - Dziękuję wam, ale nie. Muszę przemyśleć kilka spraw - oznajmił brunet i pożegnał się.

   Każdy z nas powoli się rozchodził. Ja także ruszyłam do domu wraz z Leonem, który zapragnął mnie odprowadzić.

   - Leon, czy ty teraz mieszkasz sam? - zapytałam.

   - Tak. Muszę sobie znaleźć pracę - oznajmił mi, jak gdyby nigdy nic.

   Wstrząsnęło mną to. Leon i praca? To jakieś nieudane połączenie. Nigdy nie wyobrażałam sobie swojego chłopaka zarabiającego na życie samodzielnie. To wydawało się dziwnie nieosiągalne.

   Nagle do mojej głowy wpadł pewien pomysł. Był trochę szalony, ale warto było spróbować.

   - Ale ty będziesz taki samotny w tym domu? - zapytałam.

   - Czy coś sugerujesz? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

   - Możliwe - powiedziałam wesoło.  - Pomyślałam, że przecież ja mam wielki dom i jest w nim pełno miejsca, więc... może zamieszkałbyś ze mną?

   Leon stanął jak wryty, aż w końcu oświadczył:

   - Twój tata nigdy się na to nie zgodzi.

   - Może uda mi się go przekonać - uniosłam brwi do góry i uśmiechnęłam się wesoło. - Idziesz na to?

   - A co mi tam, idę - zakpił Leon i uścisnął moją wystawioną rękę.

   Jeszcze przez całą drogę śmialiśmy się, przytulaliśmy, gadaliśmy aż dotarliśmy do mojego domu.

   - No to cześć - powiedziałam, a on złapał mnie za nadgarstek gdy już się odwracałam.

   - A buzi na dobranoc? - zapytał, robiąc usta w dziubek.

   - Nie ma - uniósł brwi do góry. - Kara.

   - Za co? - zapytał zdziwiony.

   - Jeszcze raz mi wyjedziesz - pogroziłam mu palcem. - Ale buziaka w policzek mogę ci dać.

   Humor poprawił mu się momentalnie. Przybliżałam już usta do jego policzka, gdy on odwrócił głowę i wyszło na to, że pocałowałam go w usta. Było mi dobrze i wcale nie chciałam przerywać, ale nagle przypomniałam sobie o karze.

   - Ej! Tak nie można! - zawołałam. - Przedłużę ci karę!

   On tylko uśmiechnął się kpiąco.

   - Do zobaczenia, kotku  -zamruczał.

   - Do zobaczenia, kotku - przedrzeźniałam go, ale posłałam mu całusa i pognałam do domu, cały czas myśląc o chłopaku, którego zostawiłam za drzwiami.

   Szybko weszłam po schodach do swojego pokoju i spojrzałam na parapet, na którym stał piękny bukiet słoneczników. Przy nim była też karteczka z dwoma zdaniami:

Już nie wyjadę, bo tylko tutaj jest mój skarb.

Cofnij karę.

L.

    Roześmiałam się w duchu. Nie wiedziałam, jak szybko udało mu się tu dostać. Ułożyłam się na łóżku, a moje oczy zaczęły powoli opadać. Czułam się bezpiecznie. Nie miałam pojęcia, że przez okno przygląda mi się mój książę.

_______________________________

Jest i rozdział. 

I chyba tylko tyle miałam do napisania...

A nie! Sprawa dodawania notek. 

Mamy wakacje, ja też chce odpocząć. Rozdziały będą dodawane albo z dnia na dzień, albo z kilkodniowymi przerwami. Nie męczcie mnie tym już, ale ciesz się, że lubicie czytać moje opowiadanie.

Już 49 osób kliknęło ,,tak" w ankiecie. Dziękuję!

Całuję. :*

Xenia <3